मेरो त्यो रङ्गीन पल (Mero Tyo Rangin Pal)

मेरो त्यो रङ्गीन पल

    ऊसँग कुरा गरिरहँदा मलाई कस्तो अर्कै महसुस हुन्थ्यो, काउकुती लागेको जस्तो लाग्थ्यो । ऊसको बोल्ने शैली कस्तो मीठो थियो । कुरालाई कताकता मोडेर कस्तो कस्तो रुप दिन्थ्यो । पहिले पहिले ऊ एकदम छिटो बोलेको जस्तो लाग्थ्यो, उसले के बोलेको छ म केही पनि बुभ्mिदन थिएँ, बस अँ, अँ मात्र भनिदिन्थे । तर पछि भने मलाई बिस्तारै बानी पर्दै गयो । ऊसँग फोनमा कुरा गरेपछि म केहीबेर सम्म निदाउन सक्दिनथेँ । अनेक कुराहरु मनमा खेल्थे । त्यसै त्यसै मन चङ्गा भएर कता कता उडिरहथ्यो । यस्तैमा म निदाउँथे ।
    एकदिन म उसैको फोन कुरेर बसिरहेकी थिएँ । मलाई बानी नै परिसकेको थियो ऊसको फोन कुर्ने, ऊसले सधै फोन गथ्र्यो । कहिलकाहिँ फोन गर्न ढिला गरेमा म मिस कल गरिदिन्थे । अनि फोन गथ्र्यो । कहिलेकाहिँ मिस कलको रिप्लाई नआउँदा म त्यत्तिकै छटपटिन थाल्थेँ । खोई के भएको थियो हामी बीच । तर त्यो दिन ऊसले फोन गरेन । मैले यताबाट मिस कल गरिनँ, फोन नै गरेँ । रिङ गएन, कम्प्युटर बोल्यो– तपाईले सम्पर्क गर्न खोज्नु भएको मोबाइलमा अहिले सम्पर्क हुन सकेन कृपया केहि क्षणपछि पुनः प्रयास गर्नुहोला ! मेरो छटपटाहट झन् बढ्यो । छट्पटाहटले मलाई जति घेथ्र्यो म उति फोन ट्राई गरिरहन्थेँ । अन्ततः भएन, अहँ फोन इन्केज भएन रिङ गयो, उप्m तर उठेन । मलाई छट्पटी भन्दा बढी दिक्क लाग्यो ।
    एसएमएस टाईप गरेँ,– “हेई, ह्वाट ह्यापेण्ड यार ? ह्वेयर ह्याभ यु बिन लस्ट ?” । तर रिप्लाई पनि आएन । उप्m रिस उठ्न थाल्यो, तर ऊसँग हो कि आफैसँग हो थाहा छैन । राति साढे एघार बजे उसले फोन ग¥यो, उठाएँ र भनेँ – “हेलो ! किन तिम्रो फोन नलागेको, अनि एकपटक लाग्दा उठाएनौ त के भयो हँ ?”
    “नेटवर्कको समस्याले होला फोन नलागेको, तिमीले फोन गर्दा म बाथरुम थिएँ त्यसैले उठाउन पाइन, एकैछिनमा एसएमएस आएको रहेछ, फोन गरेको तिम्रो फोन पनि लाग्दै लागेन, पछि मात्र लाग्यो ।” उसले भन्यो ।
    उसको र मेरो समस्या त एउटै रहेछ नि ! कहिलेकाहीँ नेटवर्क पनि बाधक बनिदिन्छ, भन्या र चाहिया बेलामा फोन नै लाग्दैन । अनि मैले भनेँ – “ए.. त्यै त कहिलेकाहि यो नेटवर्क पनि के हुन्छ के । अनि के गर्दैछौ त ? खाना खायौ ?”
    “अँ खाईसके, म त डाढिएर बसेको, अहिलेसम्म त केही गरेको छैन तर अब गर्नेवाला छु !” उसले भन्यो ।
    “हँ, के गर्नेवाला छौ” मैले फेरि सोधेँ ।
    “धैर्य गर थाहा पाउछ्यौ । अनि अँ तिमीले चैँ भोजनादि ग¥यौ त ? फोन ट्राई गर्दा गर्दा औँला दुख्यो होला है ?” हाँस्दै भन्यो ।
    “के हो र त्यस्तो । अँ म पनि ढाडिएर बसेको... हि..हि” म हाँसेँ र फेरि भने– “सुजन एउटा कुरा भनौँ ?”
    “एउटा मात्रै, अँ हुन्छ तर एउटा मात्रै है त ?” मजाक गर्दै भन्यो ।
    “ह्या कति एकपट्टि एकपट्टि बोलेको, बोल्ने मन छैन हो ?” उसले बढि नै मजाक गर्न थाले पछि मैले दिक्क मान्दै भनेँ ।
    “दुई पट्टिनै म बोल्न थालेँ भने तिमी चै के गछ्र्यौ नि ? बोल्ने मन नभा भए किन फोन गर्थेँ र !” पछि सम्झाउँदै भन्यो ।
    “ओके, सुन न सुजन, हामी फोनमा मात्र कुरा गर्न थालेको एक हप्ता भैसक्यो । आई वान्ट टु मीट यु, ह्वाट डु यु थिङ्क ?” मैले विषय प्रवेश गर्दै भनेँ ।
    “हा..हा..सो डु यु वान्ना मीट मी बेबी ? साच्ची भेट्ने नै हो र ? नभेटी नहुने हो सुजिता ?” फेरि उहि मजाकको शैलीमा फक्र्यो ऊ ।
    “यस रियल्ली आई वान्ना मीट यु, किन तिमीलाई भेट्ने मन छैन र ?” मैले पनि सिधै भनिदिए तर उसले प्रयोग गरेको बेबी शब्दलाई प्रतिकार गरिनँ ।
    “होइन त्यस्तो होइन, ठीक छ भेटौँला तर कहिले अनि कहाँ ?” अलि सिरियस हुँदै भन्यो ।
    “भोली शनिबार, श्वयम्भूमा भेटौँ” मैले ठाउँ तोक्दै भनेँ ।
    “भोली नै ?” ऊसले प्रश्न ग¥यो ।
    “अँ भोली नै, किन तिमी भ्याउँदैनौँ ?” मैले फेरि सोधेँ ।
    “अँ... बेलुकी ५ बजे भेटौ न त उसो भए, हुँदैन ? अनि तिमी मलाई कसरी चिन्छौ त ?” ऊसले भन्यो ।
    “हुन्छ ठीक पाँच बजे ओके । ह्या चिनिहाल्छु नि !” म हर्षित हुँदै भने ।
    “ओके देन सी यू बेबी, आई एम डाइङ टु स्लीप... लभ यु कालु टेक केयर बाई” ऊ उपसंहारतिर प्रवेश गर्दै भन्यो ।
    “हि..हि.. ओके सी यु, गुड नाईट, बाई” म पनि उपसंहारमा प्रविष्ट भएँ ।
    “के भो किन हाँसेको, अनि अँ भोलि आउँदा धेरै मेकअप गरेर आउनु पर्दैन, मलाई मन पर्दैन” उसले भन्यो ।
    “हुन्छ, भूत जस्तो भएर आउँला है” मैले पनि टिट फर ट्याट गरिदिएँ ।
    अनि त्यसदिन फोन राखेपछि म धेरैबेर सम्म निदाईन । मन–मष्तिष्कमा अनेक कुराहरु उफ्रिन थाले । म ऊसलाई भेट्न पाउने भएकाले निकै खुशी थिएँ । कस्तो होला ऊ भन्ने खुल्दुलीले सताईरह्यो । बिहान ४ बजेतिर मात्र निदाएँ ।
    भोलिपल्ट बिहान १० बजेतिर मात्र उठेँ, एकछिन ओछ्यानमै बसिरहेँ । उठेर बाथरुम गएँ, एकछिन ऐनामा आपूmलाई हेरिरहेँ । बाथरुमको औपचारिकता पुरा गरेपछि कोठामा आएँ अनि चिया बसालेँ । चिया पिइरहँदा ऊ पनि सँगै बसेर चिया पिइरहेको जस्तो भान प¥यो । फटाफट चिया पिएँ, खाना पकाए, खाएँ अनि नुहाई धुवाई गरेँ । कोठामा सबै काम सकिसकेपछि घडि हेरेँ, उप्m बल्ल दुई बजेको रहेछ । बाँकी समय काट्न निकै अप्ठेरो लाग्यो । अनि साढे चार बजेतिर तयार भएर निस्किएँ ।
    म पाँच मिनेट अगाडि नै श्वयम्भूमा पुगेँ, तर फसाद । हिजो आ.. चिनिहाल्छु नि त भनिहालेँ तर अब यहाँ त यत्रा केटाहरु छन् ती मध्ये सुजनलाई कसरी चिन्ने ?? फोन गरेँ– “अँ सुजन म आईसके तिमी कहाँ छौ ?” मैले यति भन्दा नभन्दै ऊसको आवाज आयो– “सुजिता !” तर फोनमा होइन, बाहिर । ऊ मेरो पछाडि रहेछ । हेरेँ, हेरिरहेँ । एकछिन म विश्वास गर्न सकिन कि ऊ नै सुजन हो । धेरैबेरसम्म नबोलीकन हेरिरहेपछि ऊसले भन्यो– “के भयो ?”
     “हँ” म झस्किएँ, “होइन केही भएको छैन !” मैले वातावरणलाई अलि सहज बनाउने कोशिष गरेँ ।  “हिँड ऊ त्यहाँ गएर बसौँ” मैले नजिकैको सिँढिलाई इङ्गित गर्दै भनेँ । हामी सिँढिमा गएर बस्यौँ तर दुवै मौन थियौँ । के कुरा गर्ने, कहाँबाट सुरु गर्ने भन्ने अलमल थियो । “कुनैकुनै बेला मान्छेले जति कोशिष गरेपनि शब्दहरु नपाउँदो रहेछ ।” ऊ अलमलको बीचमा बोल्यो ।
“अँ.. तिमीलाई भेट्छु भन्ने कल्पना पनि गरेको थिएन । तर भेटेँ खुशी लाग्यो ।” मैले खुशी व्यक्त गर्दै भने ।
“ए हो र !” ऊसले छोटो उत्तर दियो । त्यसपछि हामी अनेक कुराहरु गर्न थाल्यौँ । कुरा गरिरहँदा म ऊसको काँधमा आप्mनो टाउको राखिदिएँ । ऊ र म बीच अघोषित प्रेमसम्बन्ध सुरु भैसकेको महसुस भएको थियो मलाई । म कुनै अपरिचित मान्छेसँग होइन आप्mनो प्रेमीसँग बसेकी छु भन्ने सोचिरहेकी थिएँ । कुरा गर्दै जाँदा ६ बजिसकेछ पत्तै भएन । अघि दिउँसो कति ढिलो बितेको थियो समय तर अहिले उप्m ! मलाई ऊसँग बस्न, कुरा गर्न एक घण्टा समय यथेष्ट थिएन । मैले ऊसलाई आप्mनै कोठामा लैजाने सोँचे किनकि म ऊसँग अझै बस्न चाहन्थेँ अझै कुराहरु गर्न चाहन्थेँ र त्यो त्यही श्वयम्भूमा सम्भव थिएन । तर ऊसले अप्ठेरो मान्ने पो हो कि, इन्कार गर्ने पो हो कि भन्ने डर थियो । तर पनि हिम्मत जुटाएर भनेँ– “आज मेरो कोठामा जाऊँ है ?”
“हँ..के भनेको ? किन ?” उ अलि आत्तिएझैँ देखियो ।
“यस्तो त्यस्तो केही होइन, नआत्त, तिमी सहज हुन सक्छौ भने आजको बाँकी समय मलाई देऊ भनेको । ” मैले ऊसलाई प्रश्ट पारिदिएँ । उसले हँ या न केही भनेन । ऊसको मौनतामा मौन स्वीकृति देखेँ । अनि हामी दुवै कोठामा फर्कियौँ । ऊ बाटोमा केही बोलेन न त कोठामा आएर नै केही बोल्यो । “के भयो किन नबोली बसेको कि अहिले बोल्नका लागि शब्दहरु भेटेका छैनौ ?” मैले सोधेँ ।
“अँ त्यस्तो होइन ।” ऊ अलि गम्भीर भएको थियो । मैले भनेँ– “ह्या धेरै सेन्टी नहोऊ न !” प्रत्युत्तरमा ऊ फेरी मौन नै बस्यो । ऊसको मौनतालाई चिर्न मन लागेन । खाना पकाउन थालेँ । ऊसलाई मन पर्ने कालो दाल, भिन्डी र आलुको तरकारी बनाएको थिएँ । मैले ऊसलाई आप्mनो प्रेमीको रुपमा स्वीकारिसकेकी थिएँ त्यसैले म ऊप्रति सहज भएकी थिएँ । ऊ धेरै बोलेको थिएन, बोलिहाल्यो भने सोधेको प्रश्नको जवाफ मात्र दिन्थ्यो या त उटपट्याङ कुरा मात्र गथ्र्यो । मैले केही भन्दा या त हाँस्थ्यो या त म्यागेजिन र मोबाइलमा व्यस्त भइदिन्थ्यो । खाना खाएर म ओछ्यानमा पल्टेकी थिएँ । ऊ छेऊमा बसेको थियो । एकछिनपछि मैले भनेँ– “ के भयो किन नबोलेको हँ ?”
“तिमी मबाट के चाहन्छौ हँ ? तिम्रो यो व्यवहार मलाई अस्वाभाविक लागिरहेछ ।” मलीन स्वरमा भन्यो ।
“लभ”
“ह्वाट ?”
“हो सुजन माया चाहन्छु तिमीबाट, बिकज आई लभ यु सो मच । डोन्ट यु लभ मी सुजन हँ, भन न सुजन, डु यु लभ मी ?” मैले एकैपटक सबै कुराहरु भनिदिएँ ।
“यस आई लभ यु टु सुजिता, आई लभ यु !” यस्तै भन्ला भन्ने आशा गरेकी थिएँ तर प्रत्युत्तरमा ऊ पुनः मौन बस्यो टाउको निहुराएर । वातावरणमा मौनताको रङ पोखियो । केहिबेरको मौनतापछि ऊ बोल्यो– “हाम्रो सम्बन्धलाई अफेयरको रुप दिन ठीक आवश्यक छ जस्तो लाग्छ तिमीलाई ?”
“यसमा आवश्यकताको कुरा होइन सुजन । म तिमीलाई माया गर्छु । तिमीलाई भेट्न मैले होइन, तिम्रो माया भरिएको मनले बोलाएको थियो बुभ्mयौ । तिमी मलाई माया गर्दैनौ भने ठीक छ, म जबरजस्ती गर्दिन तर तिम्रो बोल्ने शैली हेर्दा लाग्छ तिमी पनि मलाई माया गर्छौ” मैले भनेँ ।
“सुजिता त्यस्तो होइन” “के त्यस्तो होइन सुजन भन न ” म बिचमा प्वाक्क बोलेँ ।
“उफ्” ऊ दिक्क मानेजस्तो ग¥यो । लामो सास लिएर फेरि भन्यो– “तिमी पूर्णतः तयार छौ ? त्यसपछि हुने परिणामहरुको बारेमा सोचेकी छ्यौ ?”
“लामो कुरा नगर न सुजन, भन न तिमी मलाई माया गर्छौ । तिमी मलाई आप्mनी प्रेमीका स्वीकार्छौ ?” म ऊसको ठोस निर्णय सुन्न चाहन्थेँ ।
“ओ गड !” ऊ टाउकोमा हात राखेर बस्यो । अनि के त, उहि त हो फेरि मौनतालाई नै अँगाल्यो । धेरैबेरसम्म पनि नबोले पछि सायद म व्यर्थ छु जस्तो लाग्न थाल्यो । कताकता आफैंप्रति ग्लानि भएर आयो । अप्रत्यासित एउटा आवाज सुनेँ – “आई लभ यु”
“ह्वाट ?”
“एस आई लभ यु टु ! ”
“ओ एस ! एस !! एस !!!” म आवाज ननिकालीकन चिच्याएँ । खुशीमा म त ऊसलाई कसेर अँगाल्न पुगेकी रहेछु, पछि मात्र थाहा पाएँ । ऊसले पनि मलाई अँगालेको थियो । एकछिन हामी अँगालोमै बाँधियौँ । अनि मैले लाडिएको स्वरमा भनेँ– “पहिल्यै भनेको भए हुन्थेनँ, त्यत्तिकै नानाथरी कुरा गरेर सिन लम्बाउँछ छुच्चो !” उ दाँत नदेखाईकन हाँस्यो र मैले पनि उसलाई नछोईकन चुम्बन गरिदिएँ । हो नछोईकन, हवाई चुम्बन गर्न छुनु पर्दैन क्यार । त्यसको बदलामा मैले मैले ऊसको अँगालोबाट छुटकारा पाएँ ।
मलाई उचालेर ओछ्यानमा सुताईदियो । अनि आफू छेवैमा बस्यो । ऊसको अनुहार विस्तारै विस्तारै मेरो अनुहार नजिक आएको जस्तो भान पर्न थाल्यो । साच्चिकै नजिक आएकै रहेछ । रोक्कियो, करिब एक इन्च को ग्याप राखेर ऊ रोक्कियो । एकछिन आँखा जुधायो । मेरा ओठहरु काँप्न थालेका थिए । उसको तातो सास मेरो अनुहारमा फिजिएको थियो । मेरो होश मदेखि विस्तारै टाढा गईरहेको महशुस गर्न थालेँ । बीचमा के भयो त्यो थाहा छैन एक्केचोटी मेरो मुखभित्र ऊसको जिब्रो चलमलाईरहेको थाहा पाएँ । ऊ आप्mनो जिब्रोलाई यता उता चलाउँथ्यो ।
मलाई यसपटक साँच्चिकै काउकुति लागिरहेको थियो । मेरा हातका औँलाहरु उसको ठीक्क लामो कपालभित्र घुसेका थिए । हामी अधरपानमा लिप्त हुन थाल्यौँ । बिस्तारै ऊसका हातहरु मेरो छातिमा सलबलाउन थाले, कहिले यता कहिले उता । मलाई झन् भन्दा झन् बढि काउकुती लाग्थ्यो । तर कस्तो मीठो काउकुती । केहिबेरमा शरीरका हरेक कपडाहरुले भुइँमा ठाउँ बनाउन थाले । तत्पश्चात मलाई छुट्टै किसिमको काउकुती लाग्यो, अर्कै अनुभव भयो, अहा ! कस्तो मीठो क्षण, ठ्याक्कै यस्तै अनुभव भनेर भन्न म असमर्थ छु । म झन् भन्दा झन् आनन्दको गहिराई डुब्न थालेँ । म जति जति त्यो आनन्दको गहिराईमा डुब्दै जान्थेँ उति उति ऊसलाई आफुतिर तान्थेँ । वक्य फुट्थेनँ, तैपनि बोल्थेँ– “सु..सु..सुजन” उ मेरो पुकार सुन्दैनथ्यो ।
अन्ततः हामीले एकअर्काको शरीर एकअर्कामा पूर्ण रुपमा बाँडिसकेका थियौँ । जीवनमा धेरै कुराहरु पहिलोपटक र अप्रत्यासित हुने गर्छन त्यसमध्ये यो अनुभव पनि एक थियो । म निकै खुशी थिएँ । जीवनमा मैले आफुले माया गरेको मान्छे पाएकी थिएँ, र उसैबाट यो मीठो अनुभव पनि । म त्यस रात म धेरैबेरसम्म निदाउन सकिनँ । ऊ निदाईरहेको थियो र म ऊसलाई हेरेर अनेक कुराहरु सोचिरहेँ । ऊसको र मेरो सम्बन्ध फोनबाट सुरु भएर आज ओछ्यानसम्म आइपुगेको थियो । ऊ निदाउँदा झन् कति राम्रो देखिएको थियो । मलाई कुनैबेला त्यो वास्तविकता अपत्यारिलो लाग्थ्यो । मेरो यो खुशीको पल सपना हो झैँ लाग्थ्यो र बेलाबेला आफैलाई चिमोटिरहन्थेँ । यस्तैमा ऊ ब्यूँभ्mयो र लठ्ठिएको स्वरमा भन्यो– “अझै सुतेकी छैनौ, के सोचिरहेकी हँ ? सुत !” म पनि आज्ञाकारी बालक झैँ ऊसको छातिमा टाउको लुकाएर सुतेँ ।

सुमन पछाई
काठमाडौँ, नेपाल ।
फाल्गुण २९, ०६९